Toen ik eind 2008 besloot om mijn job in de reclamewereld af te sluiten om me te gaan verdiepen in mijn eerste passie, nl. kleding, stijl en imago, dacht ik “Nu ga ik er voor.” Ik volgde cursussen en las nog meer boeken dan ooit tevoren.
Maar dan kwam het moment dat ik ook de stap richting zelfstandig ondernemer moest zetten. En ik durfde niet. Het was 2009 en financiële crisis. “Wie zit er nu te wachten op een uitstralingscoach?” En ook: “Jij bent toch gewoon een kei in communicatie, waarom zou je iets gaan doen met iets oppervlakkigs als kleding?’ zeiden heel wat mensen rond mij. En dus nam dat stemmetje het over in mijn hoofd. “Kleding is oppervlakkig, wie zit er op mij te wachten en willen ze daar nu wel geld aan geven?”
De stap niet zetten, betekende voor mij de stap naar een burn-out.
En dus zette ik de stap niet en stapte terug in een communicatiejob, als communicatieverantwoordelijke voor een groot ziekenhuis. Een job die ik graag deed, maar die me toch ook heel erg uitputte. Misschien net omdat ik niet naar mijn hart had geluisterd, maar naar wat mensen rond mij dachten. Maar ook wel omdat ik heel veel dingen graag doe en vooral heel veel wil betekenen voor anderen. Net dat karaktertrekje zorgde ervoor dt ik in 2015 in een burn-out belandde die me tot een klein jaar pauze verplichtte. Langzaam maar zeker besefte ik dat ik mij pas helemaal gelukkig zou voelen als ik echt zou gaan doen wat me passioneert. Gelukkig werd ik op dat moment omringd door mensen die wel in mijn verhaal geloofden.
Onlangs kwam mijn burn-out-coach van toen zelfs een stijlworkshop bij me volgen. Ik was zo blij haar te kunnen laten zien hoe ik gegroeid ben. Zij is een van de personen die ik dankbaar ben voor dat zetje dat ze me gaf. Net zoals mijn loopbaancoach van toen. Maar misschien vooral toch mijn man en goede vrienden. Want je kan wel zeggen dat je het niet belangrijk vindt wat mensen van je vinden, toch is het wel fijn om ondersteund te worden door mensen die in jou en je verhaal geloven.
Vandaag combineer ik een een part-time job in de communicatie (die me weerom ook heel veel voldoening geeft) met mijn zelfstandige job als stijl- en imaogcoach. De twee zijn eigenlijk best complementair. Kleding is immers ook communicatie. Met kleding zeggen we al heel veel over onszelf, zonder woorden. En dat is nu net wat me zo enorm boeit!
Blij dat ik naar mijn hart heb geluisterd. Maar ook dat ik nu ik weer wat ouder ben ook echt focus op wat ik wil. Het maakt mijn leven zoveel boeiender. Ook al werk ik hard, een burn-out zie ik me niet meer zo snel krijgen.
Want als je echt graag doet wat je doet, voelt werken niet meer als werken. Dat wens ik echt iedereen toe!